Triennale 10
16.09-28.11.21
Ottignies -
Louvain-la-Neuve
Hélène Amouzou verdiept zich veelvuldig in fotografische zelfportretten, waarin ze haar identiteit ter discussie stelt. Haar portretten zijn vergankelijk en dragen een deel van het mysterie in zich. De afgebeelde lichamen zijn onscherp, de foto's zijn de stille getuige van een pijnlijke zoektocht. Wie is zij echt? Haar werkt straalt kracht uit, een doelbewuste energie die de hele cyclus bezielt. De behoefte om te leven, om zich te bewijzen, om zichzelf te vinden én te verliezen. Er waart een verstarde angst rond, de angst om nergens thuis te zijn.
Tentoonstellingen (selectie)
• MBAT (Musée des Beaux-Arts de Tournai), (april – september 2021)
• FOTOFESTBiennial 2020 African Cosmoligies : Photography, Time, and Other (november 2019 – augustus 2020, maart – april 2020)
• Houston, USA & Tropenmuseum, Amsterdam (2014/15)
• Bozar, Brussel (2014)
• Photoquai, Quai Branly, Parijs, (2011)
Laurette Atrux-Tallau is een artistieke duizendpoot. Haar oeuvre omvat tekeningen, foto's, sculpturen en installaties die nu eens gigantisch, dan weer minuscuul zijn. Inspiratie vindt ze in haar omgeving, in de alledaagse gebeurtenissen of in de natuur. Haar werk lijkt de tijd te rekken om tot in het oneindige vragen op te roepen. Identiteit ligt nooit vast; de componenten kunnen veranderen, transformeren in andere elementen en continu van gedaante wisselen. Het is moeilijk om een definitief beeld of een focuspunt in haar werken aan te wijzen. Er tekenen zich een aantal hoofdlijnen af die nooit alle aspecten omspannen die ze in haar oeuvre onderzoekt.
Foto credit: Laurette Atrux-Tallau, Sculpture, sans titre, série des assemblages, techniques mixtes, 2021
Tentoonstellingen (selectie)
• Tout est paysage, Biennale d’art contemporain du parc d’Enghien (2018)
• De Nature en Sculpture, Fondation Villa Datris pour la sculpture contemporaine, L’Isle sur la Sorgue (2017)
• Travaux de bureau, Galerie Francis Carrette, Brussel (2016)
• Art on Paper, Bozar, Brussel (2015)
• L’Art dans les chapelles, Plumeliau, Bretagne (2013)
• Les invités, Musée d’archéologie Henri Prades, Montpellier (2012)
Via een analytische benadering giet Stephan Balleux het alledaagse medialandschap in diverse artistieke uitingen. Stuk voor stuk zijn ze gebaseerd op één onveranderlijke praktijk: compilaties maken van beelden uit films, krantenknipsels, tijdschriften, persoonlijke foto’s enz. Zijn werken zijn in beweging en helpen hem stil te staan bij het beeld als een oneindige voedingsbodem voor onderzoek en exploratie. Zijn artistieke corpus – een laboratorium waarin hij experimenteert met beelden – wordt omgezet in een existentiële metafoor.
Tentoonstellingen (selectie)
• Bounce, avec Porz Am Park, Le musée du Botanique, Brussel (2021)
• La Poussière des Météores, Lavallée, Brussel (2019)
• La peinture et son double, Musée d’Ixelles (2014)
• Mème, ISELP, Brussel (2014)
• ABC-Art Belge Contemporain, Le Fresnoy, Studio national des arts contemporains, Tourcoing (2010)
• Un-Scene, Wiels Centre d’Art Contemporain, Brussel (2008)
Kitty Crowther, illustrator en auteur van jeugdboeken, beschouwt haar werken als een manier om vragen en emoties over te brengen. “Haar Engelse, Zweedse, Nederlandse en Belgische roots liggen aan de basis van haar eigenzinnige universum, dat doordrongen is van zowel Britse nonsens als mysterie, fantasie en zwaarwichtigheid.”* De twijfel die in de personages tot uiting komt, neemt in haar werk een cruciale plaats in. Ze waakt erover dat ze nooit helemaal identificeerbaar zijn om hen niet vast te pinnen op een bepaalde sekse. Ze geeft hen een 'bewuste aanwezigheid' mee, op de grens van realiteit en verbeelding.
*Le monde de Kitty Crowther, Parijs, Pastel, 2007.
Tentoonstellingen (selectie)
• Picture Festival, Brussel (2019 & 2021)
• Festival Grafixx, Antwerpen (2019)
• Hälsinglands Museum, Zweden (2019)
• Musée Bror Hjorths Hus, Uppsala, Zweden (2019)
• Petites histoires de nuits, Parijs, Musée de poche (2018)
• Le chant du temps, Gemeente Museum Den Haag, Den Haag (2016)
Instagram van de kunstenaar ↗
In zijn beeldhouwkunst vergroot David de Tscharner materialen uit, die hij een dialoog laat aangaan met invloeden zoals tijdsdruk, geografische omstandigheden, toe-eigening en participatieve processen. Een thema als rondzwerven eist eveneens een belangrijke plaats op in zijn werk: “Ik verzamel voorwerpen die ik tijdens mijn wandelingen, reizen en ontmoetingen tegenkom. Ik bewerk ze en tracht zo een spanning op te bouwen tussen mijn dagelijkse realiteit en diezelfde realiteit in mijn fantasie.” Wars van elk genderdenken verdiept hij zich in een continu proces van experimenteren waarbij willekeur, toeval en onbepaaldheid nauw met elkaar verweven zijn.
Tentoonstellingen (selectie)
• D’ailleurs, la vie ici, CAC les Capucins, Embrun (2020)
• Vida Largo Octopus Trend, Galerie Valeria Cetraro, Parijs (2019)
• Élémentaire, Abstract, Lausanne (2018)
• Fantasmagorie, Frac des Pays de la Loire, Carquefou (2014)
• One sculpture a Day, Aliceday, Brussel (2012)
Lise Duclaux schippert tussen tekenen, schrijven, tuinieren, grafisch ontwerp, performances en fotografie. Ze recycleert haar werken, zodat ze blijven evolueren en elkaar naarmate de tijd vordert onderling verrijken. Op de grens van wetenschappen en poëzie maakt ze gebruik van de levende materie als grondstof. De kunstenares streeft ernaar dichter te komen bij alles wat een vorm heeft en aan het oppervlak van het alledaagse rondzwerft, om zo de wereld rondom ons te openbaren.
Tentoonstellingen (selectie)
• Risquons-Tout, WIELS Contemporary Art Center, Brussel (2020)
• À l’horizon profond, quatrième partie des histoires naturelles, Fondation pour l’art contemporain Claudine et Jean Marc Salomon, L’Abbaye, Annecy-Le-Vieux (2019)
• Trouble dans l’allée des raisins, Festival Trouble #10 / Redux, Brussel (2019)
• Tempérer l’espace, espacer le temps, LLS Paleis, Antwerpen (2019)
• Anders is anders dan anders, l’observatoire des simples et des fous, INBOX M HKA, Museum of Contemporary Art, Antwerpen (2017)
Patrick Everaert creëert steevast werken met een meervoudige betekenis. Ze krijgen geen naam, om de interpretatie ervan niet te beïnvloeden. Zijn werk volgt een bijzonder stramien: hij maakt een selectie van eerder gemaakte beelden, snijdt ze bij, maakt ze onscherp, past ze in ander werk in en bewerkt de lagen om ze onderling met elkaar te verbinden. Dan is het werk af ... of toch bijna, want het kan altijd nog een nieuwe bewerking, een nieuwe, tijdelijke betekenis toebedeeld krijgen.
Foto credit: Patrick Everaert (zonder title) 2020, detail
Tentoonstellingen (selectie)
• Regards croisés sur le Palais: Robert Doisneau / Patrick Everaert, Palais de la découverte, Parijs (2017)
• Chimera, MeetFactory, Praag (2015)
• Evermore, Espace 251 Nord, Luik (2014)
• Le mur, La Maison Rouge, Parijs (2014)
• L'Institut des Archives Sauvages, Villa Arson, Nice (2012)
Jot Fau bestempelt haar werk als een zoekproces rond “vragen over identiteit, over maken en worden, reizen en onderzoeken. Vragen over blijven en herboren worden. Over vertrekken zonder ooit aan te komen.” Haar werk neemt meerdere vormen aan: beeldhouwkunst, installaties en videokunst. Ze verdiept zich ook in woorden, stoffen, poëzie, tekenkunst, fotografie en klanken. Jot Fau haalt uit het alledaagse een amalgaam van elementen die haar pad kruisen, om ze vervolgens te reconstrueren en te doorrijgen met haar mijmeringen. Ze moedigt ons aan onze gedachten te ontdekken, te oriënteren, om volledig in haar werk op te gaan.
Tentoonstellingen (selectie)
• Generation Brussels, Brussels Gallery Weekend (2020)
• De banales restrictions affectives, Les Brasseurs, Luik (2020)
• Les Fragments qui nous constituent, Les Drapiers, Luik (2020)
• Le Grand Large, territoire de la pensée, Capitale de la culture Européenne, Mons (2015)
Maika Garnica neemt de onzichtbare band die ontstaat tussen een werk, een toeschouwer en de ruimte als onderzoeksobject. Ze maakt gebruik van sculpturen of geluidsobjecten die ze tijdens de performances activeert. De verhouding tussen vorm en materie is cruciaal en voert geluid terug tot een organische dimensie. Ze streeft ernaar haar creaties ofwel met interactie ofwel volledig op zichzelf te laten werken, naar het voorbeeld van installaties. Dan zijn ze autonoom en nooit echt af of omschreven.
Tentoonstellingen (selectie)
• Grote Prijs Ernest Albert 2021, honorable mention, De Garage, Mechelen (2021)
• Lippenstift en gasmaskers – de stadscollectie, M HKA, Antwerpen (2021)
• Growlers, Cracklers & Bursters, CIAP Kunstverein, Hasselt (2019)
• Roger Raveel Museum, Machelen (2017)
• Forward Loop, Krinzinger projekten, Wenen (2017)
• In the wake of his surrounding he fades, Extra City Kunsthal, Antwerpen (2016)
Fotografe Lara Gasparotto situeert haar werk ergens tussen realiteit en fictie. Ze gebruikt afwisselend kleuren en zwart-wit in een veelvoud van formaten. Gasparotto beweegt zich tussen landschappen, soms intimistische settings of gewoon de alledaagsheid van het leven. Haar werk, dat in boekvorm of als installatie wordt voorgesteld, bevat levensechte of verzonnen (auto)biografische verwijzingen. Voor haar is het belangrijk dat de toeschouwers zodanig in haar kunst opgaan dat ze vergeten dat ze naar een foto, een momentopname aan het kijken zijn. Ze stelt de afbeelding zelf ter discussie en houdt zo alle opties open.
Tentoonstellingen (selectie)
• Solstices, Rencontres photographique de Gaspésie, Quebec (2020)
• Après la pluie, Galerie Horta, Brussel (2019)
• Come dawn to us, Le Botanique, Brussel (2018)
• Ask the dusk, Photomuseum Den Haag, Nederland (2017)
• Recreation tunnel, Atelier Haus Aachen, Duitsland (2016)
Pélagie Gbaguidi omschrijft zichzelf als een hedendaagse 'griot', naar het evenbeeld van de verteller over verleden en heden – een bekend figuur in verschillende Afrikaanse culturen. Door tekens en sporen afkomstig van trauma's te bundelen, ontmaskert ze de vergeten hoofdstukken uit de geschiedenis. In haar tekeningen, performances en installaties bedient ze zich van een beeldtaal gelinkt aan bevrijding. Als dragers voor haar werk kiest ze voor schriftblaadjes tegen de muren, lakens, doeken of opgehangen vellen papier. Ze brengt haar artistieke boodschap onder diverse, heel uiteenlopende vormen, waardoor haar verbeeldingskracht nooit volledig afgelijnd lijkt.
Tentoonstellingen (selectie)
• Kunsfestivaldesarts, Brussel (2021)
• BXL Universel II multipli.city, Centrale d'art contemporain, Brussel (2021)
• 11e Berlin Biennale, Berlijn (2020)
• Documenta 14, Kassel en Athene (2017)
• Multiple Transmissions: Art in the Afropolitan Age, Wiels, Brussel (2017)
• Biennial of Lubumbashi, Congo (2017)
Kate Gilmore brengt verschillende media (performances, video, sculpturen, schilderwerken) met elkaar in dialoog om de manier waarop wij denken over machtsstructuren en de beeldvorming van vrouwen ter discussie te stellen. Haar protagonisten zijn uitsluitend vrouwelijke figuren. Het is niet uitzonderlijk dat ze zelf aan de performances deelneemt, om aan de kaak te stellen hoe begrippen als kracht, gezag en controle genderbepaald zijn. Haar werk is doorspekt van politiek, humor en kritiek, en geldt als een metafoor voor de uitdagingen waarmee vrouwen in vele samenlevingen en culturen te maken krijgen.
Website van de kunstenaar ↗
Vincent Glowinski, alias Bonom, strooide jarenlang kwistig met graffiti van dieren en skeletten in verschillende steden. Sindsdien heeft hij zijn actieterrein verlegd naar andere expressievormen, zoals tekenen, dansen, beeldhouwen en performances. Zijn kunst blijft evenwel doordrongen van een vitale lichaamsenergie, waarmee hij een fabelachtig dierenrijk (inktvissen, spinnen, wolven enz.) tot leven brengt. De innerlijke dierlijkheid openbaart zich met een bedwelmende kracht.
Tentoonstellingen (selectie)
• Mater Museum au Botanique, Brussel (2016)
• Bonom, le Singe Boiteux, ISELP, Brussel (2014)
Stephan Goldrajch brengt in zijn werk een mix van textiel, teksten, tekeningen, installaties en recyclagemateriaal. Hij benadert kunst in de eerste plaats als een middel om verbanden te leggen. Daarbij vertrekt hij veelal van “gebreken en hiaten om een verhaal te herschrijven, te herwerken en een nieuwe plek te creëren”. Niet zelden werkt hij samen met mensen die niet vertrouwd zijn met kunst om hun denken en doen tegenover de zijne te stellen en van daaruit een nieuwe creatieve dynamiek tot stand te brengen. Zijn projecten sluiten aan bij zijn persoonlijke benadering van eeuwenoude technieken en tradities en zijn interesse voor menselijke verhoudingen, waaruit hij inspiratie put om het erfgoed een nieuwe invulling te geven.
Tentoonstellingen (selectie)
• Porte-bonheur, Galérie Baronian Xippas (2021)
• Paris Art Solo show, Galerie François Sage, Grand Palais (2019)
• Les tissus de nos démons, Tamat, Zwitserland (2016)
• La Légende du Canal, Wiels, Centre d’art contemporain, Brussel (2013)
• The best way to forget myself is not to think about me, Galerie Dollinger, Tel-Aviv, Israël (2010)
• The time for the dead, Galerie Vladimiro Izzo, Berlijn, Duitsland (2009)
Het multidisciplinaire oeuvre van Camille Henrot alterneert tussen film, tekeningen, sculpturen en installaties. Ze ontleedt en bestudeert de gevestigde kennissystemen en type-indelingen van objecten. In haar artistieke proces bevraagt ze de gegrondheid van bepaalde diepgewortelde tegenstellingen in de maatschappij en kent ze de twijfel een bijzondere plaats toe. Ze stelt dat “kennis wordt opgevoerd als gezaghebbend. Maar wat mij drijft, is nieuwsgierigheid. Ik hou van de gedachte om steeds een buitenstaander te zijn van je eigen expertise. De kunstenaar heeft de vrijheid om niet met handen en voeten gebonden te zijn aan het 'gelijk hebben' en moet deze vrijheid gebruiken om irrationeel te denken.”*.
*Claire Moulène, Jean-Max Colard en Judicaël Lavrador, 55e Biennale de Venise : entre classicisme et propositions novatrices, Les Inrocks, 13 juni 2013
Graciela Iturbide is een Mexicaanse fotografe die zich toelegt op zwart-witbeelden. Haar fascinatie voor het eclecticisme van culturele, religieuze, politieke en alledaagse ervaringen komt tot uiting in de antropologische, humanistische invulling van haar foto's. Ze slaagt erin de menselijke kwetsbaarheid, de gemeenschap, de tradities, religie en dood op beeld vast te leggen. Poëzie en 'het beslissende moment' zijn nadrukkelijk aanwezig in haar werk en geven het een speciale betekenis.
Website van de kunstenaar ↗
Mehdi-Georges Lahlou stelt vaak thema's als culturele en religieuze identiteit, esthetiek en gender ter discussie. Hij buigt ze om, vindt ze opnieuw uit en ontkracht stereotypen om ze in een andere, nieuwe en intrigerende gedaante te laten terugkeren. Zijn sculpturen, installaties, performances, collages enz. slaan bruggen tussen het oosten en het westen, als een verwijzing naar zijn eigen meervoudige identiteit. Door het oog van de toeschouwer en zijn eigen cultuur komen zijn werken veelduidig over.
Website van de kunstenaar ↗
Hippolyte Leibovici liet zich opmerken met zijn eindwerk aan de filmacademie. Zijn kortfilm Mother’s gaat over een familie met vier generaties van dragqueens. De esthetische waarde van de spiegel speelt hierin een belangrijke rol en staat symbool voor het blootleggen, confronteren en opleggen van een visie. In zijn ogen is Mother’s bovenal een film over menselijke problemen die ieder van ons draagt: de onvrede met jezelf en de anderen, de aanvaarding, het gebrek aan liefde. De film belicht het fundamentele leerproces waarin je je persoonlijkheid opbouwt in de ogen van de andere.
Festivals (selectie)
• Brussels Short Film Festival, Brussel (2020)
• Festival International du Film sur l'Art, Canada 020
• États généraux du film documentaire, Lussas (2020)
• Poitiers Film Festival, Poitiers (2020)
• Festival international du film documentaire La Rochelle, La Rochelle (2020)
Eva L’Hoest bestudeert de manieren waarop allerhande mentale beelden – in het bijzonder de herinnering en reminiscentie – opnieuw worden verwerkelijkt in een technologische vorm. De kunstenares bestudeert op de eerste plaats het geheugen en zijn minieme en vreemde overblijvende realiteit. Gaandeweg maakt ze zich de technologieën van vandaag eigen. Ze belicht hoe ze zich gedragen als 'prothesen' voor het begrijpen van de wereld en welk potentieel als artistiek medium ze hebben.
Tentoonstellingen (selectie)
• Regenerate, WIELS, Brussel (2020)
• And suddenly it all Blossom, Riga Biennale organisé par Rebecca Lamarche-Vadel, Letland (2020)
• ShapeShifters, Malmö Museum, Zweden (2020)
• Okayama Art Summit, IF THE SNAKE, georganiseerd door Pierre Huyghe, Okayama (2019)
• Lyon Biënniae, Where Water Comes Together with Other Water, Palais de Tokyo, Lyon (2019)
moutaincutters is een duo dat veelal tijdelijke installaties uitwerkt. De twee kunstenaars leggen een verband tussen de mens en de modulaire omgeving met behulp van onafgewerkte, verminkte en breekbare vormen. Zo creëren ze een esthetische onzekerheid. Hun verwijzingen naar lichamen en tijd zijn essentieel om hun werk te begrijpen: beide worden gedeconstrueerd en vervolgens weer opgebouwd in een fragmentair beeld. Er gaat iets tastbaars en bovenzintuiglijks uit van hun creaties, waarvan de onderdelen afkomstig zijn van onbewerkte grondstoffen zoals ijzer, staal, klei, koper, lood, papier en glas.
Tentoonstellingen (selectie)
• Les indices de la respiration primitive, La Verrière fondation Hermès, Brussel (2021)
• Middelheim Museum, Yung Artist Fund, Antwerpen (2021)
• Anatomie d’un corps absent, Centre d’art Le Creux De L’Enfer, Thiers (2019)
• SPOLIA, Le Grand-Café, Centre d’art contemporain, Saint-Nazaire (2018)
• Perpetual Construction : a dialogue with the house of Jean Prouvé III, CAB foundation, Brussel (2017)
Élise Peroi ontwikkelt textielstructuren waarin het weven centraal staat. De relatie tot de ruimte en habitat is essentieel in haar werken. Die nemen veelal de vorm aan van installaties die de complexiteit van hun maakproces weergeven en tegelijk beslotenheid en verstilling inhouden. Haar minutieuze composities zijn een werk van lange adem en evolueren ook in de tijd. Net die tijd wordt ontward, gedeconstrueerd, opnieuw benut en gunt de verbeelding een allesoverheersende rol.
Tentoonstellingen (selectie)
• Là où se trouve la forêt, Botanique Galerie, Brussel (2021)
• Faire sillons, Centre Tour à Plomb, Brussel (2021)
• Proche du soleil, Galerie Maria Lund, Parijs (2020)
• Inspire, Iselp, Brussel, 2020.Foresta, Bel Ordinaire, Pau (2018)
Yoel Pytowski bedenkt grootschalige, immersieve installaties die ruimte en tijd herinterpreteren en de toeschouwers bespelen. Zijn architecturale constructies verplaatsen de toeschouwers naar een realiteit buiten de tijd waar de ruimtelijke aanknopingspunten vaag en onscherp zijn. Yoel Pytowski gebruikt de ruimte en de bevraging ervan als centraal narratief element, waarbij hij voormalige en toekomstige constructies en deconstructies met elkaar verbindt. De meeste materialen zijn afkomstig uit eerdere installaties, die de kunstenaar heeft ontmanteld. Dit proces van hergebruik hangt enerzijds samen met het belang van permanente recyclage, maar vooral met het idee van een installatie die organisch wordt en verschillende vormen kan aannemen.
Tentoonstellingen (selectie)
• The stamp of the definitive is avoided, Experimental Intermedia, curated by Jef Declercq, Gent (2021)
• Façades, « Le Botanique », Brussel (2020)
• One-Way Street, Espace Moss, Brussel (2019)
• Passages, Biennale de Bergerac, Bergerac (2018)
• Friche, exposition de groupe à Friche, Brussel (2016)
Naomi Lilith Quashie is een plastisch kunstenares en multimediaal performer die in haar werk velerlei iconografische invloeden (al dan niet uit de volkskunst) verweeft, die ze zonder hiërarchische ordening benadert. Zowel in haar sculpturen, kostuums of performances tracht ze mythologische afstammingen waarin fictie en realiteit met elkaar verweven zijn, op te bouwen, te reconstrueren en/of te deconstrueren. Zo ontstaan narratieve uitingen over meervoudige en hybride identiteiten, zonder de eigen empirische subjectiviteit uit het oog te verliezen. De kunstenares maakt ook al ruim twee jaar deel uit van de Europese Ballroom Scene, waar ze defileert in de categorie 'Runway'. In die discipline creëerde ze haar persona Lilith, haar alter ego dat tegenwoordig samenvalt met haar persoon als kunstenares.
Tentoonstellingen (selectie)
• Can't won't, Hectolitre, Brussel (2020)
• La Petite Garçonne, Lieu privé, Brussel (2019)
• All in One, Kanal Pompidou, Brussel (2019)
• Ficticious Legacies, Galerie Island, Brussel (2018)
• «Temps fort #1» de l’Exposition «Patchwork», Taverne Gutemberg, Lyon (2017)
In haar werk maakt de kunstenares Aura Satz gebruik van films, klanken, performances en sculpturen om een samengesteld, verruimd en gedeeld verhaal te brengen. Ze bestudeert uiteenlopende geluidstechnologieën en de media waarmee die weerstand kunnen bieden aan de standaardisering en in staat zijn om nieuwe soundscapes voort te brengen, die op hun beurt aanzetten tot nieuwe vormen van 'luisteren'. Satz verdiept zich in het onzekere momentum waarin de technologieën kunnen worden gemodelleerd op de fysieke en psychische functies van de mens en aldus culturele inzichten over nabijheid, afstand, actie, aanwezigheid, taal en geschriften verhelderen.
Website van de kunstenaar ↗
Elly Strik is gefascineerd door het creatieproces zelf. Haar werken getuigen van een diepgaande zoektocht naar de essentie van de menselijke conditie. Zij gebruikt diverse materialen zoals olieverf, grafiet, kleurpotloden, pigmenten, goud- en zilverblad, maar ook as uit haar atelierkachel om haar werken op papier te realiseren. Kijken als bron van kennis en de mogelijkheden van metamorfose liggen voor haar aan de basis van ons wezen en wat scheppen betekent. Alle vormen die in haar werken voorkomen zijn energetisch geladen door een intense en poëtische benadering en evolueren naar staten van zijn. Het samenspel van monumentaliteit en intimiteit creëert een open ervaring van de werkelijkheid waarin macro- en microkosmos elkaar op verschillende manieren ontmoeten.
Tentoonstellingen (selectie)
• To All the Long Gone Darlings. And To You, 1700 La Poste, Montreal, Canada, (2018)
• In Search of The Present, EMMA, Museum of Modern Art, Esloo, Finland, (2016 - 17)
• Drawing. The Bottom Line, S.M.A.K. Gent, (2015 - 16)
• Fantasmas, novias y otros compañeros / Ghosts, Brides and other Companions, Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia, Madrid (2014)
• Ihr Anblick gibt den Engeln Stärke, Kunsthalle Mainz (2012)
• Une Terrible beauté est née, 11e Biennale de Lyon (2011 - 12)
Beata Szparagowska doordrenkt haar werk met vragen over identiteit en geheugen, waarin oorsprong, herkomst, ballingschap en alledaagsheid aan bod komen. Haar oeuvre, dat vaak samen met andere kunstenaars tot stand komt, situeert zich tussen documentaire en plastische fotografie en opent deuren voor nieuwe mogelijkheden. Szparagowska's foto's zijn momentopnames, vluchtige bewegingen die voor zichzelf spreken en die een bij momenten met fictie doorspekte realiteit weergeven. Foto's kunnen hun modellen in een fictieve, niet-gedefinieerde tijd en ruimte vatten en de toeschouwer aanzetten om de verstilde bewegingen met een andere blik te bekijken, waardoor ze een nieuwe betekenis krijgen.
Tentoonstellingen (selectie)
• Au fil des rues, Maison de la Création Bockstael, Brussel (2018)
• Entre chien et loup, Espace Photographique Contretype, Brussel (2016)
• Lignes de fuite, Photaumnales, Beauvais, Frankrijk (2013)
• Hide & Seek, Flagey, Brussel (2012)
• Cisza, Salon d’Art, Brussel (2011)
• Studio Matonge, Rencontres d’Arles et Biennale Le Monde Parfait, Louvain-La-Neuve (2010)
Sarah Vanagt maakt documentaires, video-installaties en foto's waarin haar passie voor geschiedenis en film (geschiedenis) duidelijk naar voor komt. In haar werk bevraagt ze het geheugen, het vergeten en de sporen uit het verleden die door de mens zijn achtergelaten. Vanagt vraagt zich af hoe de mens omgaat met het verleden en hoe historische feiten in beeld worden gebracht. Het verleden gebruikt ze als object, zoektocht en tastbare materie. Haar vragen komen tot uiting in haar installaties, die vaak verband houden met aanrakingen. Ze benadert die vanuit fysieke en visuele, intieme en publieke invalshoeken. Haar beelden, in combinatie met specifieke klanken, bevatten een unieke dynamiek die de toeschouwer aan het denken zet over zichzelf, over wat hem heeft gevormd en over zijn ontstaansgeschiedenis.
Tentoonstellingen (selectie)
• Courtisane Gent (2019)
• FID Marseille (2016)
• Girl withIn Waking Hours 1632 - 1851 - 1976, International Film Festival, Rotterdam (2016)
• EMAF Osnabruck (2016)
• Kunstenfestivaldesarts, Brussel (2013)
• Girl with a Fly, Biennale of Moscow, Rusland (2013)
• The Wave (film + photo wall), Biennale of Sydney, Australië (2012)
